آغاز من ، تو بودی و پایان من تویی

آرامش پس از شب توفان من تویی

حتی عجیب نیست، که در اوج شک و شطح

زیباترین بهانه ایمان من تویی

احساسهایی از متفاوت میان ماست

آباد از توام من و ، ویران من تویی

آسان نبود گرد همه شهر گشتنم

آنک ، چه سخت یافتم :" انسان " من تویی

پیداست من به شعله تو زنده ام هنوز

در سینه من ، آتش پنهان من تویی

هر صبح ، با طلوع تو بیدار می شوم

رمز طلسم بسته چشمان من تویی

هر چند سرنوشت من و تو ، دوگانگی است

تنهای من ! نهایت عرفان من تویی

سهیل محمودی

بی تو امّا عشق بی معناست ، می دانی ؟
دست هایم تا ابد تنهاست ، می دانی؟
آسمانت را مگیر از من ، که بعد از تو
زیستن یک لحظه هم بی جاست ، می دانی؟

تو ، خودت را هدیه ام کردی ، ولی من هم
شعرهایم را که بی پرواست ، می دانی؟

هرچه می خواهیم - آری - از همین امروز
از همین امروز ، مال ماست ، می دانی؟

گرچه من ، یک عمر همزادِ عطش بودم
روح تو ، هم - سایه ی دریاست می دانی؟

« دوستت دارم ! » ، همین ، این راز پنهانی
از نگاه ساکتم پیداست ، می دانی؟

عشق من ! بی هیچ تردیدی ، بمان با من
عشق یک مفهوم بی « امّا » ست ، می دانی؟

 سهیل محمودی
 

عشق یعنی که ...!

خوب من! عشق همین نیست که می پنداری
دوست دارم كه به اين وسوسه تن نسپاری

ميرسد آخر اين جاده به تشويش و جنون
بهتر آن است در اين راه قدم نگذاری

عشق يعنی كه خودت را به كناری بِنَهی
مثل موج آن طرف خويش قدم برداری

عشق يعني نه شبت چون شب و نه روزت روز
گامی آن سو تر از اين دايره تكراری

يک نفر پيش تر از تو، به من اين را آموخت
مثل يك سنگ شوم ـ با همه دشواری